RECYCLING PLASTIC BOTTLES, GROWING PLANTS AND MAKING REFORESTATION SUCCESSFUL
by Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM (Ghent University, Belgium)
===
Please read :
2018-10-11 RECYCLING PLASTIC BOTTLES AND GROWING PLANTS
Author: Willem Van Cotthem
Honorary Professor of Botany, University of Ghent (Belgium). Scientific Consultant for Desertification and Sustainable Development.
MIJN VISIE IN 2006 OP DE DESERTIFICATIE EN DE ROL VAN DE TOENMALIGE VZW TC-DIALOGUE
NGOs EN HET DESERTIFICATIEVERDRAG
Meestal wordt de strijd tegen de desertificatie gezien als een taak voor internationale en nationale organisaties. Haast alle landen hebben het Verdrag van de Verenigde Naties ter Bestrijding van de Verwoestijning (UNCCD) geratificeerd en meestal is hun Ministerie voor Ontwikkelingssamenwerking en/of hun Ministerie voor Milieuzaken verantwoordelijk voor het behandelen van alle aspecten ervan. In België buigt de Directie-generaal voor Ontwikkelingssamenwerking (DGOS) zich over de desertificatie- en droogteproblemen.
Toch is het bekend dat ook niet-gouvernementele organisaties (NGOs) heel wat initiatieven nemen, die geheel of ten dele binnen het kader van de droogte- en desertificatie-problematiek vallen. Om dit te beseffen lijkt het nodig van eerst nauwkeurig te omschrijven wat met desertificatie en een aantal aanverwante termen precies bedoeld wordt. Heel wat mensen vragen zich nog steeds af wat desertificatie (verwoestijning) precies inhoudt. Laten we daarom uitgaan van enkele definities die door de UNCCD (United Nations Convention to Combat Desertification) aanvaard werden (Verdragtekst, p.7-8):
“Desertificatie” betekent landdegradatie in aride, semi-aride en droge subhumide gebieden ten gevolge van verschillende factoren, waaronder klimatologische variaties en menselijke activiteiten.
“Strijd tegen desertificatie” omvat activiteiten die deel uitmaken van geïntegreerde landontwikkeling met het oog op duurzame ontwikkeling in aride, semi-aride en droge subhumide gebieden. Deze activiteiten hebben tot doel:
- Preventie en/of reductie van landdegradatie;
- Rehabilitering van gedeeltelijk gedegradeerd land; en
- Herstel van gedesertifieerd land.
“Droogte” is het natuurlijk verschijnsel dat optreedt als de neerslag op een significante manier beneden de normaal geregistreerde niveaus is gebleven, met ernstige verstoring van het hydrologisch evenwicht tot gevolg, wat op een negatieve wijze de productiesystemen van het land aantast.
“Land” betekent het terrestrische bio-productiesysteem dat omvat: de bodem, de vegetatie, andere biota, en de ecologische en hydrologische processen die binnen dit systeem werkzaam zijn.
“Landdegradatie” is de reductie of het verlies, in aride, semi-aride en droge subhumide gebieden, van de biologische of economische productiviteit en de complexiteit van beregend akkerland, geïrrigeerd akkerland, grasland, graasweiden, wouden en bossen. Dit verlies is het gevolg van landgebruik of van een proces of een combinatie van processen, waaronder processen te wijten aan menselijke activiteiten en levenspatronen, zoals:
- Bodemerosie veroorzaakt door wind en/of water;
- Verslechtering van de fysische, chemische en biologische of economische eigenschappen van de bodem; en
- Het lange termijn-verlies van de natuurlijke vegetatie.
Met deze definities voor ogen kan een gesprek over verwoestijning heel wat nauwkeuriger en vruchtbaarder gevoerd worden.
Het Desertificatie-verdrag is in 1995 van kracht geworden. In het begin werden ge-accrediteerde NGOs uitsluitend als waarnemers op de Conferenties van de Partijen toegelaten. Het heeft vrij lang geduurd vooraleer zij gelegenheid kregen aan de debatten deel te nemen. Nochtans heeft de “preamble” van de Conventietekst van bij de aanvang zeer uitdrukkelijk de rol van de NGOs beklemtoont (Verdragtekst p.6):
“Benadrukkend de bijzondere rol van niet-gouvernementele organisaties en andere grotere groepen in programma’s van strijd tegen de desertificatie en het matigen van de effecten van de droogte,”.
Om die “bijzondere rol” van de NGOs goed te begrijpen, dienen we ook een andere paragraaf van de “preamble” in rekening te brengen:
“Onderstrepend de belangrijke rol gespeeld door vrouwen in streken die te lijden hebben van desertificatie en/of droogte, vooral in rurale gebieden van ontwikkelingslanden, en het belang van de volledige participatie van zowel mannen als vrouwen op alle niveaus in programma’s van strijd tegen desertificatie en het matigen van de effecten van de droogte,”.
Aangezien een aantal NGOs specifiek in die rurale gebieden actief zijn en vooral activiteiten ontwikkelen voor en met de lokale plattelandsbevolking, is het duidelijk dat zij, beter dan wie ook, uitstekend geplaatst zijn om te helpen bij de uitvoering van het Desertificatieverdrag. Daarom worden thans vele NGO-projecten als zeer waardevolle bijdragen tot de werking van de UNCCD erkend en wordt meer en meer rekening gehouden met de ervaring opgedaan door NGO-vertegenwoordigers op het terrein.
Ook in België zijn een aantal NGOs op het terrein van de desertificatie actief. Het eigenaardige is dat dit soms door de betrokken organisaties niet als dusdanig aangeduid wordt. De verklaring is eenvoudig: haast nooit wordt de term desertificatie gebruikt in de omschrijving van een project voor duurzame ontwikkeling.
Laten we even een paar voorbeelden geven:
Projecten ter verbetering van de bodem worden algemeen als “landbouwproject” bestempeld. Toch kan het gaan over maatregelen om de bodemerosie tegen te gaan, om verdere landdegradatie te verhinderen of te verminderen of om gedegradeerd land te herstellen. Dit zijn typische middelen aangewend in de strijd tegen de desertificatie, maar niet als dusdanig genoemd.
Projecten ter verbetering van het watergebruik door de plattelandsbevolking. Dikwijls gaat het hierbij om voorziening van drinkbaar water. Soms echter dragen NGO-projecten ook bij tot een meer efficiënt gebruik van irrigatiewater, wat dan weer tot het domein van de strijd tegen desertificatie kan gerekend worden.
Vele NGO-projecten omvatten acties om de vruchtbaarheid en de economische eigenschappen van de bodem te verbeteren, wat dan meer als een landbouw- dan als een desertificatieproject beschouwd wordt.
Acties tegen het verlies van de natuurlijke vegetatie en herbebossingprojecten worden veeleer aan het Biodiversiteitsverdrag dan aan het Desertificatieverdrag gehecht.
Ten slotte wordt weinig aandacht geschonken aan de belangrijke functie van maatregelen om de desertificatie te bestrijden via het lenigen van de armoede in de droge gebieden. De rechtstreekse band tussen landdegradatie en armoede wordt nog veel te weinig erkend. Daardoor worden socio-economische projecten om armoede in droge streken te verminderen meestal niet beschouwd als acties in de strijd tegen desertificatie. En toch dragen ook deze daartoe bij.
Om te verduidelijken dat NGOs op verschillende wijzen kunnen bijdragen tot de strijd tegen de desertificatie, worden hier een paar voorbeelden gegeven van projecten van de toenmalige vzw TC-DIALOGUE.
Voor het opzetten van humanitaire projecten om de verdere verwoestijning te beperken en de armoede te verminderen werden in het verleden allerlei strategieën ontwikkeld. De meest gewaardeerde plannen voorzien in acties om de levensstandaard van vrouwen en kinderen in de droge gebieden van de ontwikkelingslanden te verbeteren. Het zijn immers vrouwen en kinderen die, in hun dagelijkse strijd om het voortbestaan, het dichtst bij de natuur leven en zich verplicht zien om delen van de natuur aan te tasten, bijvoorbeeld door het weghalen van brandhout. Het lot van vrouwen en kinderen verbeteren, betekent daarom ook rechtstreeks bijdragen tot de strijd tegen de desertificatie en de armoede.
De vzw TC-DIALOGUE zet zich in om via herbebossing en aanleg van gemeenschappelijke groentetuinen of schooltuinen bij te dragen tot het verbeteren van het lot van gezinnen en gemeenschappen in droge streken. Telkens wordt daarbij gebruik gemaakt van de bodemverbeterende TerraCottem-methode, ontwikkeld op de Universiteit van Gent (België), die de plantenproductie bevordert in droge gebieden.
In een gemeenschappelijke groentetuin voor vrouwen worden één of meer boorputten geconstrueerd en wordt de tuin behandeld met de bodemverbeteraar. Aan elk lid van de vrouwenvereniging van het dorp wordt een deel van het terrein toegewezen voor productie van groenten. De opbrengst gaat voor 80% naar de bewerkster en haar familie, 20% wordt afgestaan aan de lokale vereniging voor de aankoop van extra materiaal of meststoffen. Zo worden alle aangesloten vrouwen in staat gesteld om met minder inspanning meer voedsel voor hun gezin te produceren, meer te verdienen en dus een betere levenssituatie te verwerven. Als rond de groentetuin ook aan herbebossing wordt gedaan, bijvoorbeeld door het aanplanten van windschermen met fruitbomen of houtproducerende soorten, kunnen zelfs de problemen van de vitaminen- en houtvoorziening en de verdere ontbossing worden aangepakt.
In een schooltuin leren de kinderen hoe traditionele landbouwmethodes met moderne technologieën kunnen gecombineerd worden. Onder leiding van lokale leerkrachten leren zij om groenten en fruit met een minimum aan water en meststoffen te produceren. Zo worden hen vitaminerijke schoolmaaltijden aangereikt, terwijl de extra-opbrengst gebruikt wordt voor het aankopen van schoolmateriaal. De leerlingenraad wordt bij het beheer van de groentetuin betrokken, zodat de leerlingen ook aanleren hoe ze cultuur- en irrigatietechnieken kunnen verbeteren.
In herbebossingsprojecten wordt de lokale bevolking betrokken bij de kweek van inheemse boomsoorten. De jonge bomen worden verdeeld naar de omliggende dorpen en scholen, waar ze uitgeplant worden met gebruik van de bodemverbeteraar TerraCottem. Deze methode laat toe om ook in zeer droge gebieden opnieuw een aanzienlijke vegetatie-toename te creëren, de bodemdegradatie te bestrijden en aldus de biodiversiteit te verbeteren.
Projecten op alle continenten, van China tot Zuid-Amerika, hebben de efficiëntie van deze methode reeds voldoende bewezen. Via dergelijke projecten draagt de vzw bij tot een verbetering van de levenssituatie van de plattelandsbevolking. De strijd tegen de verwoestijning wordt hierdoor op effectieve wijze aangegaan.
Enkele projecten in de kijker
Libanon (herbebossing)
Een gezamenlijk project van de Libanese Makhzoumi Foundation, de Griekse NGO’s INARE en KEDE, en TC-Dialogue ging van start in mei 2001. Met dit herbebossingsproject werd niet alleen de verwoestijning en de verdere erosie tegengaan, maar de lokale bevolking werd ook bewust gemaakt van het desertificatie-probleem. Congressen en trainingssessies vormden een basis voor de toepassing van moderne planttechnieken en bodemconditionering. Scholen werden eveneens in het project betrokken. De leerlingen leerden niet alleen technieken, maar kregen ook aandacht voor het nut van herbebossing, zowel voor de mens (levensomstandigheden en economie) als voor de natuur (biodiversiteit, ecologie en bestrijding van bodemdegradatie). Ook vrouwen werden actief betrokken bij het gebeuren.
In Noord-Libanon (Akkar) werden kweekbedden aangelegd waarop een twintigtal boomsoorten werden uitgezaaid: allerlei fruitbomen, inheemse naaldbomen, eiken en de bekende Libanon-ceder. Van 2002 tot 2004 werden ongeveer 51.000 jonge bomen verdeeld en aangeplant. De bomen kwamen terecht bij boeren, gemeenten en scholen, verspreid over 49 dorpen en gemeenten in Noord- en Centraal-Libanon. De kleine boomkwekerijen, die overal in Libanon opgezet werden, bieden voor arme boeren een nieuwe kans op een belangrijke verbetering van hun levenssituatie. Het project wordt verder door lokale NGOs uitgebouwd.
Binnen Mongolië (China) – Erosiebestrijding
Het project werd opgestart in april 2005 en had tot doel de Juniperus sabina-vegetatie te bewaren en te herstellen. Deze coniferen-soort is een typische steppe- en zandfixerende lage struik, die in staat is de verzanding van de steppe te stoppen en de kansen te verhogen op toenemende biodiversiteit. Tevens werden de plaatselijke soorten Populus simonii en Ulmus glaucescens uitgetest als bodemfixerende haagplanten. Het project werd samen met de Association for Sustainable Ecological and Socio-Economic Development (P.R. China) en de plaatselijke boerenbevolking van Abaga Banner opgezet.
Algerije – Groentetuinen in de vluchtelingenkampen
Dit project werd in november 2005 opgestart door UNICEF Algerije, in samenwerking met TC-Dialogue en SOS Kinderdorpen, een internationale organisatie voor de bescherming van weeskinderen. Het omvat de aanleg van kleine familiale tuinen met fruitbomen in de vluchtelingenkampen van de Saharawis (nabij Tindouf in de Westelijke Sahara). Groentetuinen en erosiebestrijding waren ook gepland in Charouine (nabij Adrar) . Dank zij het partenariaat tussen de drie organisaties werden familiale tuinen en een grotere demonstratietuin voor interessante voedingsplanten aangelegd in het SOS Kinderdorp van Draria, een voorstad van Algiers.
Togo
Samen met de Togolese NGO RJR (Réveil de la Jeunesse Rurale) werden in een eerste fase vijf schooltuinen aangelegd in het noorden van het land (streek van Kara). Daarin werden naast groenten ook jonge bomen gekweekt om aldus per school 5 ha te kunnen herbebossen en de leerlingen verse groenten te bieden op school. Dit project werd samen met de schoolkinderen zelf uitgevoerd.
Gambia & Senegal
In Gambia werden, in samenwerking met een andere Belgische NGO Hands Together, drie groentetuinen voor vrouwen aangelegd. Samen met Bevrijde Wereld, de bekende Belgische ontwikkelingsorganisatie, werden groentetuinen en schooltuinen eveneens in Gambia aangelegd. In Senegal werden, ook samen met Bevrijde Wereld, vier schooltuinen gebouwd.
—-
Slotbeschouwing
Het moge uit deze korte beschrijving duidelijk geworden zijn dat NGOs in aride, semi-aride of subhumide gebieden inderdaad een belangrijke rol spelen in de strijd tegen de desertificatie. Of ze nu specifieke projecten opzetten over de bodem, het water, voedselproductie, biodiversiteit of armoedebestrijding, hun bijdragen tot het verbeteren van de levensomstandigheden van de plattelandsbevolking zijn belangrijk genoeg om er rekening mee te houden bij het uitstippelen van de strategieën waarmee de verdere landdegradatie afgeremd of zelfs gestopt kan worden. Het is ons bekend dat binnen de UNCCD het succesvolle werk van de Belgische NGOs naar waarde wordt geschat.
Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM
==========
Voetnoot:
De succesvolle acties van de vzw TC-DIALOGUE werden vanaf 2006 verder gezet door de vzw TERR@DIALOOG (http://www.terradialoog.be/)
TERRACOTTEM IN EEN DEENS MAGAZINE (TERRACOTTEM IN A DANISH MAGAZINE)
2011 – IN HET DEENSE MAGAZINE “ILLUSTRERET VIDENSKAB”
(Geïllustreerde Wetenschap)
Een artikel over de door ons ontwikkelde TERRACOTTEM bodemverbeteraar (geen vertaling beschikbaar)
EEN BROCHURE VAN DE R.U.G. OVER DE EXPEDITIE VAN DE G.U.S.B.-ALPINISTEN NAAR Mt. KENYA IN 1971
EN TOEN HADDEN DE G.U.S.B.- ALPINISTEN Mt. KENYA BEKLOMMEN
Bij het avondmaal in de tent, moe, hongerig en in gedachten verzonken
In januari 1971 was de GAZET VAN ANTWERPEN een van de sponsors van de expeditie naar Mt. Kenya door de Gentse Alpinistenclub (leden van de Gentse Universitaire Sportbond, G.U.S.B.) . In februari 1971 verscheen in die krant een reeks artikels over dit succesvol initiatief.
Op maandag 22 februari 1971 bracht de krant in een vierde stuk verslag uit over de wetenschappelijke aspecten van deze tocht naar de 5200 meter hoge berg op de Evenaar in Kenya. En bij het slot heeft de redactie nog enkele romantische beschouwingen gevoegd die op de terugvlucht uit mijn pen vloeiden.
Voor het vertrek naar Mt. Kenya
Hoe zou het thuis zijn ?
Wat hebben we toch geluk dat we aan deze expeditie konden deelnemen !
1971 : DE ALPINISTEN VAN DE RIJKSUNIVERSITEIT GENT GAAN Mt. KENYA BEKLIMMEN
Ter gelegenheid van het eerste lustrum van de Alpinistenclub van de R.U.G. werd besloten om met een aantal leden de berg Mount Kenya (5200 m hoog) te beklimmen. Hoewel ikzelf geen lid was van de groep alpinisten, kreeg ik toch de kans aan deze expeditie deel te nemen, al was het waar om op het basiskamp te passen tijdens de klimtocht van de echte alpinisten. Ik kon dan immers in die periode heel interessante warnemingen doen over de flora van Mt. Kenya en heel wat herbariummateriaal inzamelen.
——-
Op 2 januari 1971 werd dit initiatief bekend gemaakt in dagblad HET VOLK :
DE ALPINISTEN-EXPEDITIE NAAR KENYA 1971 (HET VOLK 1971-01-02)
Op stap rond de Wellemeersen
============================================================
PERSBERICHTEN EN BESPREKINGEN
1980-04-24 HET NIEUWSBLAD
===================================================================
1980-04-24 HET VOLK
==================================================================
1980-05 INFO DENDERLEEUW
===============================================================
1981-03 – BEENBREEK
Women and children first at the table
About brown and green food revolutions, grasses and food crops
by Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM (University of Ghent, Belgium)
https://desertification.wordpress.com/2016/10/31/women-and-children-first-at-the-table/
Within the framework of UNICEF’s project “Family gardens for the Saharawis refugees in S.W. Algeria” in 2005-2007, a workshop was organized in December 2005 to prepare a group of women for the construction of their own kitchen garden in the Sahara desert and in the Village d’Enfants of Draria (Algiers, Algeria)..
They learned how to apply the water saving and fertilizer saving soil conditioner TerraCottem (www.terracottem.com). With some 2000 small family gardens in the Tindouf area (Algeria) constructed at the end of 2007, UNICEF’s project was a remarkable success.
—————
If the lives of a group of people are at stake, “Women and children first” implies that the lives of women and children are to be saved first. If the lives of hungry and malnourished people are at stake, those of women and children are to be taken care of first. That was one of my thoughts after reading Shannon Horst’s article entitled: “Africa needs a brown (not green) food revolution” in The Christian Science Monitor on July 6, 2010 :
Africa’s long-term food security will come from nurturing the soil, not manipulating expensive seeds
http://www.csmonitor.com/Commentary/Opinion/2010/0706/Africa-needs-a-brown-not-green-food-revolution
First of all I want to confirm that I agree with most, but not all, of Shannon’s excellent points. One of my remarks is that some of her views are too generalized:
- I do not believe that all Western initiatives to help Africa risk to cause more damage to that continent. Not all these initiatives are ‘grounded in manipulating seeds and increasing synthetic fertilizers to improve production’.
- It is my sincere conviction that nowadays not all the aid groups ‘put more money, more science, or more business savvy behind the same old approach’. If this were the case, it would mean that ‘all scientists are looking in the wrong direction’. If Shannon Horst is a scientist herself, she certainly feels accused as much as I am by that statement.
- Not all the scientists ‘are focusing on how to grow bigger, more, and disease- and pest-resistant plants’.
- Not all the scientists ‘focus on how to manipulate the plants rather than how to produce both healthy plants and healthy soil’.
I therefore take for granted that Shannon Horst is aware of the content of my contributions on three of our blogs:
- https://desertification.wordpress.com,
- http://containergardening.wordpress.com and
- http://www.seedsforfoood.org.
While manipulating seeds and increasing application of synthetic fertilizers to enhance plant production can be qualified as ‘looking in the wrong direction’, these two points do not cover fully the content of what is called the Second Green Revolution. There are no strong arguments to sustain the idea that the totality of this agro-industrial model ‘would further destroy Africa’s soil and water in the long run and exacerbate the problems: food insecurity, bare land, soil erosion, increased drought and then flooding when the rains finally do come; increased pests and invasive plants; and the collapse of the river systems and groundwater stores’.
Even at an overripe apple there may still be some tasty pieces!
So, let us not blame all the ‘Western’ scientists to be part of what Shannon is seeing as some destructive machinery, called the Second Green Revolution, described as exclusively using technologies to boost farm yields.
Very fortunately, we all know numerous people, men and women, scientists, aid workers, members of international, national and non-governmental organizations, who are not looking in the wrong direction. They are working continuously hand-in-hand with the rural and urban population on the African continent, like on all the other continents.
By the way, we certainly know many respected scientists, whose research work has been contributing or still contributes to the improvement of the living standards of the poorest human beings. Many of them developed excellent and constructive methods or models, successful practices and inputs, applied in all kinds of development programs for the welfare of farmers and townspeople.
Grassland or farmland, or both?
Grasslands are dominated by grasses. Grassland with scattered individual trees is called savanna.
Savannas cover almost half the surface of Africa (not 70 %). They are characteristic for warm or hot climates with an annual rainfall from about 50 to 125 cm (20-50 inches), concentrated in 6 or 8 months of the year, followed by a dry period when fires can occur. The soil of a savanna is porous, rapidly draining water. It has only a thin layer of humus, which makes them inappropriate for agriculture.
Farmers sometimes cut down small parts of forests, burn the trees, and plant crops for as long as the soil remains fertile. When the field is abandoned a couple of years later, grasses take over and a savanna can be formed.
Elephants can convert woodland into grassland in a short period of time. Shannon Horst is right in saying that ‘Africa’s once vast, healthy savannas were produced by the hoofs and manure of vast herds of grazing animals and pack-hunting predators’.
Some activities are seen as environmental concerns regarding savannas: poaching, overgrazing and clearing of the land for crops. Nevertheless, I can’t imagine that people aiming at a Second Green Revolution would ever plan to turn all those grasslands (half of Africa!) into crop fields, risking the creation of another Dust Bowl or the collapse of all the grasslands.
As savannas are covering half of the African continent, the rural populations of these savannas are indeed ‘pastoralists or agropastoralists who do not farm’, although many of them do have a small garden. Do we really suspect the international organizations or the big agri-business to plan the transformation of these pastoralists into farmers?
If half of the rural populations of Africa are pastoralists, the other half must be farmers. If half of the continent is covered with savannas, the other half of Africa’s landscape must be farmland in tropical or temperate climate, humid, semi-humid, arid or semi-arid climate zones.
I can’t believe that neither ‘Millions have already been spent by US and European aid organizations throughout Africa on unsuccessful farming programs’, nor that ‘these approaches to increasing food security focus on production without considering the social, economic, and biological consequences’.
To the best of my knowledge, many successful programs and projects with contributions of numerous famous international scientists, with expertise in their different disciplines and belonging to highly qualified institutes, have been set up in collaboration with the very best national experts, to improve agricultural and horticultural practices in almost every African country. It is not even thinkable that all these programs merit the qualification ‘destructive’.
On the other hand, I gladly take Shannon’s point on the interesting aspects of Allan Savory’s work on the role of livestock for animal husbandry. My high esteem and appreciation go to his remarkable findings.
However, I must admit that I have a lot of difficulties to understand how Savory’s findings on
‘educating local people in practices that blend some older pastoral knowledge and techniques of animal herding with new understanding of how grazing animals, soils, plants, and organisms coevolved and function in a healthy state’ are applicable on Africa’s 50 % of farmland, an ‘ecosystem’ that is so completely different from grassland that the two impossibly can be compared.
Finally, I want to congratulate Shannon for her closing remark:
‘Does this mean we should not support technological innovation? Of course not. But what we must do is find and support those technologies that not only solve a problem or achieve an objective, but also maintain or enhance the social, financial, and biological fabric of the whole system over the long term’.
If we accept that farmland and grassland are two different entities, with their own intrinsic finality, having a natural tendency to pursue their own good, one should treat them differently according to the traditional (local) knowledge. That knowledge can be optimized by combining it with modern technologies, aiming not only at improving the live of ALL the rural people, farmers and herders, but also that of the urban people, who will participate in the success of a revolution, be it a brown or a green one, ‘enhancing the social, financial, and biological fabric of the whole system over the long term’.
Honestly, considering all this, I strongly believe that one should first improve the live of women and children in Africa. Women deserve it to get a better live, because they play a key role in the ‘social, financial, and biological fabric’. Children deserve it, because they carry the future of a continent in themselves. Therefore, child malnutrition is a real shame.
The most important challenge for Africa is to improve food security, both on farmland and on grassland. I am convinced that container gardening will play an important role in the achievement of that food security goal. All over this beautiful continent women and children should sit first at the table and their daily fresh food on that table will undeniably come from their own kitchen garden and/or school garden, if only we really want to change nutrition as rapidly as the climate.
============================================
This text has already been posted on my desertification blog in 2010:
https://desertification.wordpress.com/2010/08/03/women-and-children-first-willem-van-cotthem/
It got 3 comments and was edited today.
THREE COMMENTS in 2010
(1) Carole Gonzalez:
“Wow, that is interesting. My “yes – but” – is that growing food plants in containers in villages is an adjunct to improving the grasslands. There is much to be said for a paleo diet. I am diabetic and must follow it to be healthy. Some but not much fruit, mostly green vegetables and meat must compose my diet. I am looking to send Patrick Harry in Malawi some seeds of trees that grow well under arid circumstances and produce fruit without much or any care. “
(2) Frank Ziddah:
“Tons of “super” seeds of rice, maize, cassava and other local staples in various parts of Africa are made available by international development agencies every now and then. The problem with their programmes is that those agencies and their regional or local partners fail to effectively market and convince farmers [mostly educated] to make the switch. Hence, a year or so later adoption and usage rates are not surprisingly [very] low. In short, their efforts fail. Going forward I would suggest a 2-prong approach: better soils + better seeds. “
Frank Ziddah: Having read the post at Scribd, I must agree to your concluding remarks “the most important challenge for Africa is to improve food security,” using solutions suited to Africa’s soil and ecosystem.
(3) Tony Simeone: Very informative exchange that clearly articulates your interest and philosophy on land use – AND recipients of benefits.
======================
Time to teach them how to grow their own fresh food instead of keeping them dependent on food aid
COMMENTS OF Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM (Ghent University-Belgium) ON
Nearly 385 million children live in extreme poverty – UNICEF
http://citifmonline.com/2016/10/08/nearly-385-million-children-live-in-extreme-poverty-unicef/
Today I read this interesting article on UNICEF’s alarming message about child poverty, in which I find :
“The report dubbed: “Ending Extreme Poverty: A Focus on Children revealed that in 2013, 19.5 per cent of children in developing countries were living in households that survived on an average of $1.90 a day or less per person, compared to just 9.2 per cent of adults.
It said globally, almost 385 million children are living in extreme poverty.
According to the report, children are disproportionately affected, as they make up around a third of the population studied.
…………………….
UNICEF and the World Bank Group are calling on governments to routinely measure child poverty at the national and sub-national levels and focus on children in national poverty reduction plans as part of efforts to end extreme poverty by 2030.”
–
Source: GNA”.
Children are more than twice as likely as adults to live in extreme poverty, according to a new analysis from the World Bank Group and the United Nations International Children’s Fund (UNICEF). – http://citifmonline.com/wp-content/uploads/2016/10/download19.jpg
As a header of this remarkable text we find this scaring picture above, showing anxious children keeping up an empty plate: NOTHING TO EAT AND QUEUING FOR SOME FOOD.
Once again it shows that there is an urgent need to teach all schoolchildren in developing countries how to grow fresh food at home and at school (e.g. in a schoolgarden).
Of course, a lot of them need an urgent supply of nutritive meals. That means that emergency programs are acceptable and very useful.
But it is not by sending loads of nutritive cookies (or other healthy meals) that one will change a single thing at this disastrous situation. Yes, we will save starving children, but the 350 million children living in extreme poverty need more than a food aid meal a day.
We urgently have to change our food aid strategies to make them sustainable (see the new goals):
(1) Keep on going with emergency actions where needed;
(2) Set up educative programs to teach the children successful methods and simple techniques to grow their own daily rations of vitamins, micronutrients and mineral elements (fresh edible crops).
Impossible to believe that people concerned would not know a thing about the existence of these essential methods and techniques. Since years they are fully described and illustrated. It suffices to check some data (photos, texts, videos) on the internet, e.g. https://www.facebook.com/groups/221343224576801/.
Let us never forget that UNICEF itself has set up in 2005 a very successful program, called “Family Gardens for the Saharawis refugees in the S.W. of Algeria“, that unfortunately was stopped at the end of 2007 after showing that even in the Sahara desert families were (still are !) able to grow vegetables and herbs in their own garden. The French would say: “Il faut le faire !”.
We keep looking forward for the global application of such a fresh food production program, using these basic, simple ways of growing food at home and at school. That would be the real, sustainable food aid. “Il faut le vouloir !“.
Desertification and container gardening
Container gardening as a tool in the drylands
One of the most interesting aspects of the combat of desertification is the quest of the best practices (water saving, improvement of soil, successful reforestation, production of food crops, limiting erosion, etc.).
One of these best practices consists in the application of container gardening.
One can find a panoply of variants of this method or technique at :
https://www.facebook.com/groups/221343224576801/
Check the daily update for tips to be applied in the combat of desertification.
Van Cotthem Willem - Publications and other texts 
